En dan toch weer niet...

Het is half zes en ik was om 1 uur binnen. Een heerlijke herberg (casa carmina) met iemand achter een bar die eten en drank kan serveren. Netjes, modern, all American classic op de boxen en maar 20 bedden. Wat een mooie nieuwe dag. De camino stil sucks, maar...
Vanochtend van half zeven gerommel de albergue. Dus maar langzaam opgestaan. Mijn hele rugzak gisteravond al ingepakt, zodat ik buiten alles ka n regelen zonder anderen lastig te vallen. Fucking bed boven me kwam pas om half twaalf binnen met veel dronken kabaal. Ik heb hem nog net niet gedreigd zijn keeleven open te snijden. Lekker ontbeten in de kroeg van de lunch van gisteren. Daar ontbijt ook Claudia (usa), die er net als ik gisteren heeft geluncht. Ze volgt me de stad uit en We hebben even contact. Buiten de stad mis ik een pijl en loop zo 3 km om, de gps helpt me echter snel weer op de route. Weer koffie en de hulp van een aantal locals helpen ook. Onderweg zie ik veel mensen uit de albergue van gisteravond (mijn diner bestond uit een broodje met la vache qui rie en dadels). Lopen gaat slecht, maar gaande de dag loop ik toch iedereen er weer uit. De zon gaat schijnen en Claudia loopt met een parapluutje, ziet er grappig uit. Als ik mijn eerste biertjes n in de albergue drink komt ook Claudia binnen wordt direct heftig omarmd Door twee andere Amerikaanse dames. Dat blijken haar zus en nicht te zijn. Samen een echte wild bunny, inmiddels staan Claudia en ik als item op sociale media in de usa. Echt een stel meiden waar ik nog veel lol mee kan beleven.
Nog even de Stan in geweest , Deo gekocht (NODIG) en op een pleintje bier gedronken met 2 Denen. Erg gezellig.
Inmiddels dus erg veel gezopen, dat helpt de happy feeling.ik kan vanavond gewoon eten in de albergue, heerlijk.